“Het is een keer eerder niet goed afgelopen en we kunnen er niet mee leven dat nog een keer mee te maken.” Daar zit ik dan; 39 weken zwanger tegenover twee verloskundigen die deze uitspraak doen. Zij willen op voorhand interventies. Ik wil zo min mogelijk interventies. De avond ervoor worden we opgebeld door de praktijk naar aanleiding van mijn bevalplan. “We willen graag een gesprek met jullie om te kijken hoe we tot elkaar kunnen komen. Wij voelen ons niet comfortabel bij je bevalplan.” In mijn bevalplan staat een hands-off bevalling centraal waar we negen maanden naartoe hebben gewerkt. Tot nu toe leek dit geen probleem te zijn, maar mijn volhardendheid in bepaalde interventies niet te willen lijkt zo tegen het einde aan toch een probleem te vormen.
Hoe moet het verder
Op het moment dat ik de telefoon ophang barst ik in tranen uit. “Ik wil niet tot elkaar komen. Ik baar toch dit kind?!” Mijn partner (Lee) kalmeert me en neemt me mee naar de donutbar in Leusden. Onderweg in de auto beschrijf ik mijn situatie in de Vrije Geboorte Facebook-groep. Ik voel me door de vele reacties enorm gesteund in mijn gedachten geen water bij de wijn te willen doen. Mijn partner denkt er hetzelfde over. “We gaan op zoek naar een andere praktijk die wel het vertrouwen in ons heeft. Deze energie heb jij tijdens je bevalling niet nodig.” Hij begrijpt het. De energie die de ruimte vult tijdens je bevalling is dominant en angst of geen vertrouwen zorgt alleen maar voor stagnatie of vertraging in het geboorteproces. We besluiten het gesprek van de volgende dag niet af te wachten, maar zelf de regie te nemen. We hebben immers geen tijd meer te verliezen.
In de nacht word ik met lichte paniek wakker. “Wie verandert er dan nog op het laatste moment van praktijk en hoe vinden we nu in godsnaam iemand die nog plek heeft?” Lee reageert net als altijd rustig en vol vertrouwen. De volgende ochtend bellen we als eerste met Stichting Geboortebeweging om advies in te winnen. Hoe sterk en zelfverzekerd ik me ook voel, het maakt me ook weer even kwetsbaar. Breng ik echt mijn kind in gevaar als ik niet instem met de interventies? Het was een fijn gesprek op basis van feiten, waarin twijfel weer ruimte maakte voor vertrouwen. We bellen vervolgens met verschillende verloskundigen tot we door Vroedvrouw Margot worden doorverwezen naar Jasmijn van Innerbirth.
Caseload verloskundige
Lee belt Jasmijn op terwijl ik op de rand van het bed meeluister. “Is er een medische reden waarom dit speelt?” “Nee, geen enkele. Ze voelt zich goed en we hebben ons goed voorbereid.” Op het moment dat hij dit uitspreekt raakt het me weer. Waarom krijg ik niet het vertrouwen deze bevalling op mijn manier te doen? Er is toch geen ouder die zijn kind in gevaar wilt brengen? Ik heb er een studie van gemaakt te weten wat mijn rechten en mogelijkheden zijn en dat blijkt nu mijn enige houvast te zijn. “Ik heb nog plek en we kunnen vandaag nog kennismaken.” Wat een geluk! Lee hangt op en weer barst ik in tranen uit. De toon van deze verloskundige was aan de telefoon al zó anders. Het was zacht, bemoedigend en vol vertrouwen. Jasmijn sprak haar bewondering uit voor onze voorbereidingen, iets wat ik in de afgelopen 39 weken niet eerder had gehoord. Met name de risico’s werden benadrukt, gevolgd door meerdere waarschuwingen dat een thuisbevalling bij een eerste kind vaak in het ziekenhuis eindigt. We rijden in 40 minuten naar Jasmijn haar praktijk in Nieuwegein. We komen aan in een huiselijke setting en nemen plaats op de bank. Tijdens de kennismaking voel ik direct een fijne klik en valt er een last van mijn schouders af. Jasmijn neemt uitgebreid de tijd voor ons en beantwoordt onze vragen vanuit vertrouwen. Ik hoef mij niet meer te verdedigen of te verantwoorden en heb toen pas door hoe hard ik de afgelopen maanden aan het werk was om voor mijn wensen te staan. Iets wat ik als vanzelfsprekend had aangenomen, maar nu ervaar dat het anders kan. We besluiten Jasmijn (heel graag) als verloskundige te willen en rijden weer terug naar huis.
Het gesprek met de reguliere praktijk
Een uur na onze ontmoeting met Jasmijn vertrekken we naar de verloskundigenpraktijk om te vertellen dat we uit elkaar gaan. Het is een misvatting te denken dat je enkel uit elkaar gaat als de klik er niet is. Wij gingen niet uit elkaar, omdat ze niet aardig of leuk waren. Integendeel, ik ben niet voor niets zo lang bij deze praktijk gebleven. Ik vond het prima dat we niet altijd op één lijn zaten, omdat ik mijn eigen plan had. Ik voelde me sterk genoeg dit te dragen zonder hun support, maar ik wist ook niet beter. Ik wist niet dat je in je proces ook veel steun kunt halen uit een verloskundige. Dat je het niet alleen hoeft te dragen, maar het erover kunt hebben, zonder direct de doemscenario’s te horen.
We nemen plaats en de verloskundige begint nog voor we iets kunnen zeggen over het bevalplan. “Ik heb jullie plan besproken in het team en we voelen ons er niet comfortabel bij. Heb je wel nagedacht over de risico’s? En wat als het misgaat? De baby kan het niet meer leuk hebben en dan hebben we niet genoeg tijd meer om naar het ziekenhuis te gaan.” Ik reageer vrij rustig dat dit plan zorgvuldig tot stand is gekomen door de juiste voorbereiding en ik geen reden zie om hier angstig over te zijn. Ik ben immers kerngezond en heb geen medische indicatie. “En wat als het níet goed afloopt? Het is een keer eerder niet goed afgelopen en we kunnen er niet mee leven dat nog eens mee te maken.” Ik kijk ze verbijsterd aan en Lee neemt het gesprek over. “We denken dat het voor beide partijen goed is om uit elkaar te gaan en wij hebben een andere praktijk gevonden die vertrouwen heeft in ons plan.” Er volgt een opluchting vanuit de verloskundigen. Zij geven aan dit ook bedacht te hebben.
Afronding
Ik sluit het gesprek af dat ik het kwalijk vind hier in de stoel te zitten, terwijl ik elk moment zou kunnen bevallen. Het moment dat je als zwangere enkel nog in je bubbel wilt zitten. Ik spreek ook mijn verbazing uit. Hoe kan het dat iets wat zó vaak is teruggekomen tijdens de consulten nu een probleem vormt? “Wat is dan jullie definitie van hands-off,” vraag ik nog. “Voor mij houdt een hands off in dat ik wél toucheer of het hartje luister en daarna mijn handen op de rug doe,” antwoordt de verloskundige. Ik kijk ze wat beduusd aan en geef ze nog de tip mee hun eigen interpretaties van hands-off in het vervolg goed af te stemmen op die van de zwangere om dit te voorkomen.
We nemen afscheid van elkaar en sluiten het contact af. Het is ons gelukt om bij onszelf te blijven. Om weerbaar te zijn tegen zulke schrijnende uitspraken. Om niet te redeneren vanuit het perspectief van de verloskundigen. Om niet te kiezen voor het pleasen, het ‘veilige’ of gebruikelijke. Ik ben trots. Heel trots. Het is me gelukt een keuze te maken die mijn groei van het afgelopen jaar laat zien. Het is me gelukt niet in mijn valkuil te stappen door het de ander naar de zin te willen maken. Het is me gelukt niet bang te zijn voor wat de keuze bij de ander zal losmaken of wat ze over mij zouden denken als ik er niet in meega. Nee, het draait nu om mij. Alleen om mij.
En vier dagen later wordt ons zoontje thuis in een warm nest geboren. Het was nog mooier dan ik het me had kunnen voorstellen, ondanks dat niks volgens plan verliep. Mijn bevallingsverhaal volgt in het nieuwe jaar!
Weet dat je altijd de mogelijkheid hebt om over te stappen naar een andere praktijk. Elke beslissing die jij vanuit vertrouwen neemt tijdens je zwangerschap draagt bij aan een positievere bevalervaring. Niemand anders weet het beter dan jijzelf. Ook niet de mensen in witte jassen, zoals je beeldvorming mogelijk gekleurd is. Het was niet de makkelijkste, maar wel de beste keus die mijn partner en ik hebben kunnen maken voor de geboorte van onze zoon.
Het eerste deel van de overstap naar een andere verloskundige lees je hier!
Volg mij via mijn sociale media voor meer inspiratie rondom het moederschap, duurzaamheid en de maatschappij!